Fargeskrinet

Ordet har ein eigen klang; det gjev meg assosiasjonar om varme sommardagar, floraen i fargar, juleaftan med tre og stjerne…… Eit liv utan fargar er utenkjeleg. Eg ville fått abstinens uten dei daglege fargeklattane. Eg hugsar kvar ‘første skuledag’ best frå då vi fekk ny Timeplan der vi sirleg skulle skrive inn alle faga i kvar sine ruter. Det var høgtid i skulen då læraren las opp: første time Bibelsoge, andre time Rekning…. mest likt frå år til år, men alltid like sitrande spennande. Og så var det nye fargesett. KEMA heitte dei for det meste og det var 8 forskjellige fargar. Dei låg på bølgepapp, sirleg frå kvitt og heile spekteret til svart, og esken var av papp. Herlege fargar og lykkelege barn. Einaste som ergra meg, var at det var kvitfarge, mest ubrukeleg, men ikkje hudfarge. Menneska blei anten kinesarar eller bleikansikt. Men elles var skuledagen lukkeleg. Spesielt viss eg klarte å vri inn noko med fargar i andre timar enn teiknetimar. Lærar’n (han pappa i mitt tilfelle) vat glad i å teikne sjølv, han, så det blei mange timar med høve til å bruke fargar. Største gåva eg fekk i barneåra, var Deventer fargeeske med 24 forskjellige fargeblyantar! – og ein var hudfarge!

Dagen din
han er her og no
Er han grå, fargelegg han med intuisjon og lød
Er dagen lys, lagre lyset til tunge dagar
Er dagen kald, kan du varme deg
på solstrålene frå i går
I kvar dag ligg gøymt
ei strime av lys

Bla i minneboka

– Eg har så dårleg tid – Tida går så fort – seier vi og høyrer vi, og det er sant; men relativt. Eg besøkte ei god venninne i går. Ho var medstudent, då vi som godt vaksne tok ‘spesialpedagogikk’. Ho hadde nokre års lengre fartstid i skulen enn eg, så eg fekk nok meir enn eg gav. Vi hadde kollokviegruppe saman og før eksamenar jobba vi i lag. Det var gode tider med gode stunder….. No har ho blitt sett ut av det pulserande livet; ho puslar i sine eigne, noko forvirra tankar, sit på helseheimen og har all verda av tid. ‘Det er ikkje sikkert ho hugsar deg’, sa dei til meg før eg gjekk inn på rommet hennar. Stort var det, då eg gav henne handa til helsing, og ho sa: ‘Bjørg’, med eit usikkert lite smil. Det var ikkje så lang stunda eg sat der, praten gjekk ikkje livleg som i ‘gamletida’. Eg var ikkje heilt i hennar verd, eg kjende meg litt handikappa. Men vi har ei delt historie, og den låg bak i det vi fekk dele. Så vart det ei god stund; det var eg som fekk mest, denne gongen óg. Takk, Johanna!

Ei god stund
er eit godt steg
på vegen vidare
Ha ei god stund i dag

Vegkanten gøymer på store løyndomar, berre bøyg deg litt ned…..

Tiriltunga imponerer meg! Ho har ikkje frykt for nokon ting. Ho har veksestader ingen skulle tru at nokon ville overleve: I vegagrøfter lyser ho opp, riktignok ofte i ly inder kappa til Maria, men jorda er skrinn og fattig. Så vågar ho seg like inn i asfalten ved landevegens grøftekant. No og då vågar seg tilogmed ut i vegbana og står utsett til både for støvelhæl og bilhjul. Ho står ikkje tilbake for løvetanna i styrke. Som denne klarer ho å ete seg innover og innunder den grå asfalten. Ja, ho er nær trafikkfarleg, både i sin ynde og sitt mot. Men ikkje sei det til Statens vegvesen, for då kjem dei og sprøyter….

Nøysam
men ikkje beskjeden
er ho – lille Tirilil

.. og vi går ut i dagen
i undring over småe under..

..Ha ein god dag, du óg..

Akvarellen klatrar, samen meg meg, og sakte, men sikkert kjem vi oss oppover…..

Å høyre til, å vere ein del av ei større samanheng, er godt og viktig. For meg er akvarellen ein del av livet. Som å puste. I akvarellen ligg mange ord, nokre usamanhengande, nokre kjem saman til ei meiningsberande tekst. Ei historie. Om liv og dagar, naturen og alt den gjev av små og store opplevingar, små og store hendingar. 

Kvar får eg inspirasjon frå?
– frå sinn og tanke
frå ditt opne blikk
frå barnets latter og vidundrelege undring
frå ei varm berøring frå handa til ein ven
frå tåre på kinn og dogg på blad
og talande blomar, skinande steinar

Inspirasjon er berre eit anna ord
for hardt arbeid
med glede