Forventning

Før jul då eg var lita jente i ei bittelita bygd i innlandet – med skogen tett innpå – mørke kveldar med stjerner og snø på. Forventning – julaftan er sååå langt borte, jula kjem aldri! Eg talde dagar, fleire gonger om dagen; trur ingen kunne vere meir utolmodig enn eg var. Mamma sydde alltid nye klede til oss ungane. Særleg godt hugsar eg ein kjole, raudrutete, stor krage med smale raude fløyelsband i kanten, skjørtet var med folder og det rakk godt nedpå leggen. Det var eigentleg berre vaksne som hadde side kjolar, den gongen. Han var så fin, men det var eit stort aber: stoffet var ull – som klødde noko så forferdeleg; eg gledde meg til å ta han på, for det var ein skikkeleg finkjole, meir enn søndagsfin. Men det var alltid ein liten dempar på gleda, sart barnehud gjekk ikkje saman med stikkete ullstoff! Du, for nokon problem vi hadde, dengong på 50-talet……

Finn små smilehull
i hverdagen
kryp ned i eitt
og kjenn kor lunt det er

‘Levande steinar’ seglar ut frå beddingen

….. så var berget gjenskapt. ‘Levande steinar’ blei tittelen. Små og store og større utfordringar har det vore på vegen. Om eg er glad for å vere ferdig med det? Det kjennest rart og tomt, eg saknar det……det var trygt å gå til atelieret og vite sånn nokonlunde kva dagens arbeid gjekk ut på. I hovudet mitt er eg allereie halveges opp langs fjellsida på Storehesten. Har ‘klatra’ det før, så denne gongen blir det ein annan trasé. Som ikkje har vore klatra før – med akvarell. Og ei anna årstid. Spennande? Det ordet dekkjer ikkje. Ei sitrande kjensle, likedan kvar gong eg startar med ei ny fjellvandring……

Å bli kjend med ein ven
er som å klatre i fjell
Vis respekt for fjellet
lytt til fjellet sine teikn
følg fjellet sine furer

Ein kan svimle ved avgrunnar
rygge attende ved bratte kneiker
mot og vilje trengs for å nå toppen

Ein treng klatrekunne
for å dyrke venskap

Liv og lære – å lære er å leve

Folkeskole – Realskole – Gymnas – Universitet – Vidareutdanning……. kor mykje lærdom er det mogeleg å ta inn? Siste store eksamen eg tok var ‘Musikkhistorie’ – åtte timar med topp konsentrasjon og innsats skulle gje meg ein karakter som eg skulle ta med meg for resten av livet. Du kor mykje som stod på spel! – den dagen og nokre veker etterpå. Lærde eg noko eg kunne klart meg forutan? Kanhende – kanhende ikkje. Eg ser på mykje av den ‘pugge’-lærdomen eg har tileigna meg som ‘utviding av horisontar’; du klarar deg godt i livet utan denne ‘belastninga’ eller ballasten, men det gjev farge til dagen. Det gjer livet rikare og kvardagen meir mangsungen.

Å sitje å lytte til eit menneske som har levd lenge, eller å utveksle meiningar med barnebarn i ulike aldrar, –  i tillegg til erfaring ein har fått med åra, – er det det ein kallar ‘livets skole’? eg kan rett og slett sitte på pulten i ‘livets skole’ – resten av livet. DET er det som utvidar horisontar og sameinar oss her i verda. Og det er då ‘godt å høyre til’…..

§
Lær meg
å møte motgang
med livsmot og optimisme

Lær meg
å takle motgang
og beholde gleden over å leve

Lær meg
å bruke de rette våpnene
nå jeg skal til kamp med amøbene

Gi meg visdom til å se
når det er verd å kjempe

Mørkredd

Det høyrer barndomen til å vere redd for mørket, og andre skumle saker. Eg budde trygt og godt i lag med mamma og pappa og to storebrør. Pappa var Læraren i bygda, og vi budde ‘på skula’. Like ved Storevegen. Det var ikkje stor biltrafikk, og særleg ikkje om kvelden. Soverommet mitt var i andre etasje og som minst i søskenflokken, måtte eg legge meg før brørne mine, minst ein halvtime før. Så då mamma hadde bedt ‘Kjære Gud, jeg har det godt’ med meg, var eg att aleine i mørket. Det var ikkje det som var skummelt; det som verkeleg fekk hjartet til å banke fortare, var når det kom bilar på vegen; då lyste billyktene på lang avstand, og lyset fløymde bortetter veggene etter som bilen kom nærare. Så kjem han heilt nær og……..køyrer forbi – og eg pustar letta ut! Faren over, denne gongen, òg!
Kva eg var så redd for?….. Det har eg spurt meg sjølv om, mange gonger, ved dette minnet. Redsla for det ukjende, kanhende? Personifisert ved noko så farleg som ein bil, kanskje med ein farleg mann inni, som kom og ville ta oss…..der i fredelege Stavn i etterkrigstida…..
Seinare i livet har eg ikkje vore mørkredd …. men du, kor skummelt det var å ‘joine facebook’!

Når du kjem til toppen
og ser ned
går det opp for deg
at dei store problema
der nede
eigentleg er ørsmå
i den store samanhengen

Orkide til natten

Nattfiol er ein av dei få ville orkideane som veks i Norge. Nattfiolen er ikkje daglegdags ‘her på berget’. Men han var her, ein gong, då berget var her. No er han berre i akvarellen – og sjølvsagt – i Minneboka. Eg minnest når eg i seine seinsommarkveldar tok ein liten omveg heim; til den hemmelege veksestaden oppe på berget: Nattfiolen lyste meg i møte som ei stjerne i natta. Det er etter skumringstimen du kjenner duften best, står det i Floraen min. Ho får hjelp av nattsvermarane til pollinering, difor sender ho ut ei intens duft fot å vekke merksemd. Tenk kor vis naturen er.

‘Sjå til liljene på marka…..’

Livet
er tusen små
gylne øyeblikk
Ett av dem
er nå