Fargeskrinet

Ordet har ein eigen klang; det gjev meg assosiasjonar om varme sommardagar, floraen i fargar, juleaftan med tre og stjerne…… Eit liv utan fargar er utenkjeleg. Eg ville fått abstinens uten dei daglege fargeklattane. Eg hugsar kvar ‘første skuledag’ best frå då vi fekk ny Timeplan der vi sirleg skulle skrive inn alle faga i kvar sine ruter. Det var høgtid i skulen då læraren las opp: første time Bibelsoge, andre time Rekning…. mest likt frå år til år, men alltid like sitrande spennande. Og så var det nye fargesett. KEMA heitte dei for det meste og det var 8 forskjellige fargar. Dei låg på bølgepapp, sirleg frå kvitt og heile spekteret til svart, og esken var av papp. Herlege fargar og lykkelege barn. Einaste som ergra meg, var at det var kvitfarge, mest ubrukeleg, men ikkje hudfarge. Menneska blei anten kinesarar eller bleikansikt. Men elles var skuledagen lukkeleg. Spesielt viss eg klarte å vri inn noko med fargar i andre timar enn teiknetimar. Lærar’n (han pappa i mitt tilfelle) vat glad i å teikne sjølv, han, så det blei mange timar med høve til å bruke fargar. Største gåva eg fekk i barneåra, var Deventer fargeeske med 24 forskjellige fargeblyantar! – og ein var hudfarge!

Dagen din
han er her og no
Er han grå, fargelegg han med intuisjon og lød
Er dagen lys, lagre lyset til tunge dagar
Er dagen kald, kan du varme deg
på solstrålene frå i går
I kvar dag ligg gøymt
ei strime av lys

Bla i minneboka

– Eg har så dårleg tid – Tida går så fort – seier vi og høyrer vi, og det er sant; men relativt. Eg besøkte ei god venninne i går. Ho var medstudent, då vi som godt vaksne tok ‘spesialpedagogikk’. Ho hadde nokre års lengre fartstid i skulen enn eg, så eg fekk nok meir enn eg gav. Vi hadde kollokviegruppe saman og før eksamenar jobba vi i lag. Det var gode tider med gode stunder….. No har ho blitt sett ut av det pulserande livet; ho puslar i sine eigne, noko forvirra tankar, sit på helseheimen og har all verda av tid. ‘Det er ikkje sikkert ho hugsar deg’, sa dei til meg før eg gjekk inn på rommet hennar. Stort var det, då eg gav henne handa til helsing, og ho sa: ‘Bjørg’, med eit usikkert lite smil. Det var ikkje så lang stunda eg sat der, praten gjekk ikkje livleg som i ‘gamletida’. Eg var ikkje heilt i hennar verd, eg kjende meg litt handikappa. Men vi har ei delt historie, og den låg bak i det vi fekk dele. Så vart det ei god stund; det var eg som fekk mest, denne gongen óg. Takk, Johanna!

Ei god stund
er eit godt steg
på vegen vidare
Ha ei god stund i dag

Vegkanten gøymer på store løyndomar, berre bøyg deg litt ned…..

Tiriltunga imponerer meg! Ho har ikkje frykt for nokon ting. Ho har veksestader ingen skulle tru at nokon ville overleve: I vegagrøfter lyser ho opp, riktignok ofte i ly inder kappa til Maria, men jorda er skrinn og fattig. Så vågar ho seg like inn i asfalten ved landevegens grøftekant. No og då vågar seg tilogmed ut i vegbana og står utsett til både for støvelhæl og bilhjul. Ho står ikkje tilbake for løvetanna i styrke. Som denne klarer ho å ete seg innover og innunder den grå asfalten. Ja, ho er nær trafikkfarleg, både i sin ynde og sitt mot. Men ikkje sei det til Statens vegvesen, for då kjem dei og sprøyter….

Nøysam
men ikkje beskjeden
er ho – lille Tirilil

.. og vi går ut i dagen
i undring over småe under..

..Ha ein god dag, du óg..

Akvarellen klatrar, samen meg meg, og sakte, men sikkert kjem vi oss oppover…..

Å høyre til, å vere ein del av ei større samanheng, er godt og viktig. For meg er akvarellen ein del av livet. Som å puste. I akvarellen ligg mange ord, nokre usamanhengande, nokre kjem saman til ei meiningsberande tekst. Ei historie. Om liv og dagar, naturen og alt den gjev av små og store opplevingar, små og store hendingar. 

Kvar får eg inspirasjon frå?
– frå sinn og tanke
frå ditt opne blikk
frå barnets latter og vidundrelege undring
frå ei varm berøring frå handa til ein ven
frå tåre på kinn og dogg på blad
og talande blomar, skinande steinar

Inspirasjon er berre eit anna ord
for hardt arbeid
med glede

Torneroser

Refleksjonar over berget som forsvann

Du blir vant til å sjå på naboane dine – kvar dag. Dei vert eindel av ditt liv. Eg er glad for godt naboskap. Denne sommaren blei for meg eit farvel med ein god nabo: Berget som forsvann ut av synet og livet mitt. Det blei rett og slett sprengt bort, bit for bit. Alle blomane som vaks oppetter bergesida, inni sprekker og langsmed vegagrøfta og forskjønna dagen min, er borte. No er dei ein del av mitt indre syn. Sorgprosessen førte meg inn i ein ny akvarell. Kvar dag veks nye blomar fram, og eg vil gjerne dele med deg, bit for bit. Når akvarellen blir ferdig, er berget på nytt ein realitet. Det er langt att, papiret er kvitt….ligg framfor meg og ventar…..

gledesmerte jagande gjennom livet
smerteglede ilande gjennom sinnet
gleden og smerten
er to sider av same sak
å gå ut av smerten
og inn i gleden….

… og slik gror nye gode naboar inn i livet ditt…
men dei gamle vil alltid vere ein del av naboskapet

Vente, saman med mange, gjev ein ny dimensjon til dagen.

Mykje interssant kan kome ut av eit par timar i kø. Vi har eit felles mål, det knyter oss saman på ein spesiell måte. Vi veit kva vi går til, – vi ville inn til Edvard Munch – men vi visste ikkje om våre forventningar skulle bli innfridd. Dermed ligg det og svevar over heile køen ei felleskjensle: noko usikkert, noko udefinert; men alle vi som stod i køen denne klare haustdagen, visste med oss sjølve, djupt inne, at vi ville kome ut igjen ei spesiell oppleving rikare. Og vi var saman om den. Eg trur at Åsmund, dottersonen min på 12 år, når han blir godt vaksen eller gammal, vil tenkje tilbake på denne dagen og seie: Eg gjekk på ‘Munch 150’ saman med mamma , Tante Veslemøy, Arthur og Mormor. Det var litt av ei oppleving vi hadde den dagen!

Vi skulle gjere meir saman her i verda!

Helg og kvardag
kvardagskleda
vert høgtidsskrud
ved glede over
livsens småting 

Blad frå minneboka

Ein novemberdag kan opptre så mangearta og mangefarga at det kan ta pusten frå oss.
Det er godt med litt gråvèr innimellom, så ein kan få ro til tanken. Her sit eg og funderer på grått og høyrer regndropane utom vindauget spelar preludium. Sinnet er stemt til andakt og eg blar meg gjennom haustminne på fotoarkivet. Må berre dele med deg desse varme blada frå Frogneparken.

Haust er lik ei kjelde
Kjeldespringet er dine tankar
dine kjensler
din visdom om livet
aus av kjelda
ho er utømeleg rik
som du

For to to timar sidan la eg inn min første BLOGG nokonsinne

Kven hadde trudd for 68 år sidan, då eg vart fødd, at eg skulle kome så langt i verda?
Eg har lært så mykje om lærdom, at eg veit det er lurt å repetere, så no prøver eg på eit nytt innlegg på bloggen, like godt med det same:

Arthur og eg drog til Oslo for å vere med på feiring av Munch. Ein og ein halv time å vente var ikkje for mykje, utstillinga var verd kvart eit minutt. Vi hadde personleg guide; Veslemøy har vore tett på Munch gjennom Frankfurt, London og no i Oslo, så vi fekk valuta for pengane. Når eg i tillegg fekk oppleve Oslo i haustsol saman med mine to døtre, barnebarn og kjæreste, skal de gå lenge før eg klagar over noko som helst her i verda!

Ein kan velje
å vere glad
enkelt
som det

Det er opplest og vedtatt at november er grå.
Ja vel, det regnar og det blæs. Det er vanskelegare å oppdage fargespekteret på slike dagar som i dag. Ein må sjå med hjartet meir enn med augene. Då kjem det fram fleire grøne nyansar i eviggrøne tre. Det er overraskande mange fargar på fjorden, frå djupe blåtonar over i lilla og til alle sjatteringar i grått: rosagrått, grøngrått, blågrått, og ikkje å gløyme gulgrått og  lysegrått  og eggegrått (eg er ikkje sikker på korleis den fargen ser ut, men eg trur den er eggjande).   Vidare har du grårosa, grågrønt, gråblått og grågult! Til slutt i denne gråe regnversdagen vil eg nemne  gråkvitt. Det er favoritten! Den fargen inneheld alle dei andre.

For ei novemberlukke!